شورش بر حضرت مهدی (عج)

پس از ظهور حضرت مهدی(ع) و گشودن شهر ها و کشور های گوناگون ، برخی از شهر ها و قبایل به رویارویی با حضرت می پردازند که به وسیله ی لشکریان امام (ع) سرکوب می شوند. گروهی کج اندیش نیز، سخن حضرت را در برخی مسائل نمی پذیرند و به سرکشی علیه او دست می زنند که دوباره به وسیله ی لشکریان حضرت مهدی(ع) سرکوب می گردند.امام صادق(ع) می فرماید:«13 شهر و طایفه هستند که مردم آن ، با حضرت قائم(ع) به نبرد می پردازند و حضرت با آنان می جنگد. آنان عبارتند از : مردم مکه، مدینه، شام، بنی امیه، بصره، دمنسیان، کردها و اعراب، قبایل:بنی ضبّه، غنی ،باهله،ازد و سرزمین ری».غیبة نعمانی،ص299،بحار الانوار،ج52،ص363 و ج48،ص84)

امام باقر (ع) درباره ی پرخاش گروهی به سخنان حضرت مهدی(ع) می فرماید:« وقتی مهدی (ع) پاره ای از احکام را بیان می دارد درباره ی بعضی از سنت ها سخن می گوید ، گروهی به عنوان اعتراض و قیام علیه حضرت از مسجد بیرون می روند. حضرت به یارانش دستور تعقیب آنان را صادر می کند.سپاه حضرت ، در محله تمارین به آنان دست میابند و آنان را اسیر کرده، نزد حضرت می آورند. امام (ع) دستور می دهد که همگی را سر ببرند و این آخرین شورش و حرکتی است که علیه حضرت رخ می دهد».(بحار الانوار،ج52،ص345؛ تفسیر برهان،ج2،ص83)

فرزند ابی یعفور می گوید: امام صادق (ع) به من فرمود:«... حضرت قائم هنگامی که ظهور کند، سخنانی برای شما می گوید که تاب و توان پذیرش آن را نخواهید داشت. از این رو علیه حضرت در شهر (رمیله) قیام می کنید و با او می جنگید. حضرت نیز به رویارویی شما می پردازد و شما را به قتل می رساند و این شورش ، آخرین قیام علیه حضرت است».(بحار النوار،ج52،ص375 و ج14،ص279 ؛ بصائر الدرجات،ص336)

منبع : فرهنگ الفبای مهدویت،موعود نامه، مجتبی تونه ای