عشق مهدوی به ساحت حسینی

بخش دوم از سلسله مقالات ‌سیدالشهدا(ع) در جبین امام زمان(عج):

وقتی به اوصاف برآمده از زبان امام عصر علیه السلام درباره‌ی امام عشق - حسین بن علی علیه السلام – بنگری ، محبت بی ‌انتهای مهدوی را نسبت به پدر بیشتر در می‌یابی.

السلام علیک سلام العارف بحرمتک المخلص فی ولایتک . (1)

سلام بر تو ! سلام برکسی که مقام تو را می‌شناد و در دوستیش به تو خالص است .

 مولای ما خود را ولی مخلص سید الشهداء علیه السلام می‌داند و به او می‌گوید که حرمت و مقامش را می شناسد و با محبت او به خدایش تقرب می‌‌جوید . امام عصر علیه السلام مصداق این فرموده است :

 أحب الله من أحب حسیناً ...(2)

خدا دوست دارد دوستدار حسین را

] پدر جان![ تو وفادار به امانت‌ها ،

دوستدار خوی‌های نیکو ،

صاحب کرامت‌های آشکار ،

نماز شب گزار تاریکی‌ها ....

 صاحب رتبه‌های بلند ،

مقامهای فراوان ،

 سرشت‌های ستوده ،

دارای موهبت‌های بسیار ،

بردبار رشید ،

 توبه‌گر سخاوتمند ،‌

و دانا و استوار ] بودی [ ... (3)

عمق مصیبت بسته به معرفت

 می‌دانی که محبت و معرفت با هم ارتباط مستقیم دارند هر چه بیشتر نیکویی‌های کسی را بشناسی و از منزلتش آگاه‌تر باشی و والاییش برایت درک نمودنی تر باشد ، محبت به او آتشین‌تر و داغ‌تر است و مگر زیر سقف گیتی کسی را در معرفت به سید الشهداء نظیر صاحب الزمان علیه السلام سراغ داری ؟ وقتی این آتش محبت سر برداشته باشد و این پیوند و وابستگی شدید قرن‌ها بر قرار باشد ، وقتی قلب صاحب ما با هر تپش حسین حسین کند و سینه‌اش مالامال از عاطفه و مهر به پدر باشد ، تو فکر کن که چه حالی خواهد شد وقتی مصیبت پدر به سرش بیاید ! آن هم چه مصیبتی که :

 ما اعظمها و اعظم رزیتها فی الإسلام (4)

چه بزرگ است این مصیبت و اندوه آن در اسلام !

 آن روز که اباعبدالله علیه السلام و فرزندان و فدائیانش ، در صحرای کربلا تشنه و تنها می‌جنگیدند ، بر پهنه‌ی زمین ،‌همانند و هم ردیفی نداشتند . برگزیدگان و یکتایان و دست چین‌های خداوند ، آن روز سر باختند، آن هم چه سرباختنی و چه به خون غلتیدنی ! پس نه آن انسان‌های بی‌بدیل جایگزین داشتند و نه فاجعه‌ای که بر سرشان آمد هرگز مکرر شد .

 گذار امام عصر علیه السلام در مصیبت امام حسین علیه السلام

این است که داغ کربلا آه از نهاد مولای ما برآورده است و او را شب و روز به گریه و افغان وا داشته است :

 ] سلام بر تو [ سلام کسی که قلبش به مصیبت و سختی تو زخمی و مجروح است و اشکش در هنگام یاد کرد تو ریزان ، سلام دردمند و محزون و شیدای سیه روز ،

 سلام کسی که اگر با تو در کربلا بود تو را با جانش از تیزی‌های شمشیرها نگه می‌داشت و باقیمانده‌ی عمرش را برای تو در معرض مرگ می‌انداخت و در پیش رویت کارزار می کرد و تو را در برابر آنانی که بر تو هجوم آورده و شوریده بودند یاری می‌کرد و روح و جسد و مال و فرزندش را فدای تو می‌نمود ، و روحش فدای روحت باد و خانواده‌اش نگاهدار و مدافع خانواده‌‌‌ات .

 پس اگر روزگار ولادت مرا به تاخیر انداخته و مقدرات ، مرا از یاریت دور کرده است و برای کسانی که با توکارزار کردند ستیزگر نبودم و با کسانی که با تو دشمنی کردند نجنگیدم ، پس صبح و شام برایت ناله می‌کنم و جای اشک برایت خون می گریم .

 به خاطر حسرت بر تو واندوه به آنچه تو را گرفتار کرد و شعله‌ور و در سوز و گداز تا اینکه از بی‌قراری سختی‌ها و مصیبت‌ها وغصه‌ی اندوهگینی ( به خاطر از دست دادن فرصت‌ها ) بمیرم ... (5)

خون به جای اشک ! این نه مبالغه که واقعیت است ، این ندبه و زاری ، این افسوس و تاسف آنقدر فزونی می گیرد که سفره‌ی اشک برای امام زمان علیه السلام از صبح تا شام گسترده است .

 او از طرفی خاطرات تلخ کربلا را مرور می کند و رنج‌ها و سختی‌های آن را به یاد می آورد و رنج می‌کشد ، و از سویی دیگر این تاسف جانش را میخراشد که از آن صحنه‌ی کارزار عقب افتاده و دست تقدیر نگذاشته که آنجا خود را سپر بلای پدر کند و از حریم اودفاع نماید و عمر و مال و جان و زن و فرزند را فداییش سازد .

 حسرت و افسوس عقب ماندن و داغداری و سوز صحنه‌ها چه با قلب رئوف مولای ما می کند ؟ و چه خشمی را در جان او برآشفته می کند و چه حرارتی را به جان او تحمیل می‌‌نماید ؟

 و مگر نشنیده‌ای :

« إن لقتل الحسین حراره فی قلوب المؤمنین لاتبرد ابداً » (6)

برای شهادت حسین حرارتی سرد ناشدنی در قلب‌های مومنان است .

و مگر نمی‌دانی که پیشانی اهل ایمان در این روزگار سر به کدامین قدم می‌ساید ؟ پس این کوره‌ی حرارت را خون عزیز پرده نشین ما شرر آلود می‌کند و آتشفشان این گداز از سینه‌ی او نشأت می‌گیرد .

خواسته‌ی امام عصر علیه السلام پس از ذکر مصائب

 اینچنین است که حضرتش در قنوت پس از این زیارت ، از خدای متعال چنین می‌طلبد:

 اللهم إنی أسئلک بحق هذا الإمام فرجاً قریباًو صبراً جمیلاً و نصراً عزیزاً (7)

خدایا ، به حق این امام - سیدالشهداء - از توگشایشی نزدیک ، صبری زیبا و پیروزی سربلند می‌خواهم .

امام عصر علیه السلام از خداوند برای این مصیبت صبر جمیل می‌طلبد . صبری که شکایت از ناشکیباییش را مولای ما به هیچ مخلوقی نمی‌گوید و فقط با خالقش در میان می‌گذارد و گشایش و فرجی نزدیک می طلبد و فتح و پیروزیی سربلند در راه انتقامش و موفقیت خونخواهیش از قاتلان پدر !

او این دعا را به من و تو نیز سفارش کرده است :

 إنی لأدعو لمؤمن یذکر مصیبه جدی الشهید ثم یدعو لی بتعجیل الفرج و التأیید (8)

من برای کسی که مصیبت جدم سید الشهداء را یاد کند و سپس برای تعجیل فرج و تأیید امر من دعاکند ، دعا خواهم کرد .

خواسته‌ی فرشتگان عزادار امام حسین علیه السلام

السلام علی من بکته ملائکه السماء (9)

وقتی امام حسین علیه السلام مظلومانه و غریب به شهادت رسید ، ضجه‌ی فرشتگان و ناله و فریاد آنان بلند شد ، خطاب به خداوند عرضه داشتند :

 بارالها ! ای سرور ما ! آیا غافلی از آنکه برگزیده و فرزند برگزیده و بهترین آفریده‌ی تورا کشته است ؟

خدای متعال فرمود :

 «ای ملائک من آرام گیرید، قسم به عزت و شکوهم که از آنان انتقام خواهم گرفت هر چند پس از مدتی »

 سپس خدای متعال از ] وجود نورانی [ ائمه علیهم السلام برای ملائک پرده برداشت ؛ فرشتگان شادمان شدند ، یکی از آن ( بزرگواران) در آن میان ایستاده بود و نماز می‌خواند. خدای متعال فرمود :

 « با این ایستاده مرد از آنان انتقام می‌کشم .» (10)

پی نوشتها :

(1)    بحارالانوار ، ج 98 ، ص354 ، زیارت امام حسین (ع)-مفاتیح الجنان ، زیارت امام عصر(ع) در روز جمعه.

(2)    بحارالانوار ، ج 37 ، ص74.

(3)    بحارالانوار ، ج 101 ، ص 317 تا 327.

(4)    زیارت عاشورا ، مفاتیح الجنان .

(5)    بحارالانوار ، ج 101 ، ص 317 تا 327.

(6)    مستدرک الوسائل ، ج 10 ، ص 318.

(7)    بحارالانوار ، ج 101 ، ص 317 تا 327.

(8)    مکیال المکارم ، ج 2 ، ص 46.

(9)    بحارالانوار ، ج 101 ، ص 317 تا 327.

(10)مکیال المکارم ، ج 1 ، ص 129.

نوشته شده :پایگاه جامع عاشورا