فلسفه ی انتظار، دمیدن روح امیدواری و پایداری است. انتظار و عقیده به ظهور مصلح، شیعه را در جریان زمان، برای مقاومت پرورش داد و جامعه شیعه را از زوال نگاه داشت و تا امروز،این عقیده، عامل بقای شیعه و پایداری اوست. شیعیانی که با وضعیت اسفبار حکومت بنی امیّه و بنی عباس،رو به رو شده بودند، اگر منتظر و آینده بین نبودند و اعتقاد به پیروزی حق و عدالت نداشتند، هرگز برایشان حال مقاومت باقی نمی ماند و از دگرگون شدن اوضاع ناامید می شدند و ریشه یهر حرکت و پایداری در آن ها خشک می شد. امّا قرآن کریم بشارت داده و پیامبر اکرم(ص)و حضرت علی(ع) نیز وعده داده اند که این دین، پایدار می ماند و همیشه، حق پیروز است. پس از رحلت رسول خدا(ص) تا به امروز، ریشه ی همه ی حرکت ها و نهضت های شیعه علیه باطل، همین فلسفه ی انتظار و عقیده به ادامه ی مبارزه حق و باطل بوده است. این همان فلسفه ای است که در ادیان گذشته نیز مایه ی امیدواری پیروان آن ها و مشوّق آنان به پایداری بوده است. پس فلسفه ی انتظار،مانند یک عامل و ماده ی حیاتی مهم، در تمام ادیان آسمانی وجود داشته و رمز بقا و موجودیت آنان بوده است و اکنون هم از عوامل بقای جامعه ی مسلمان است.(امامت و مهدویت،ج1،ص394)
منبع : فرهنگ الفبای مهدویت،موعود نامه، مجتبی تونه ای
